Dikke doei voor de kolftas

Door

Borstvoeding, zo natuurlijk. Maar zo voelt het niet helemaal voor mij. Er zo lekker bij liggen als deze Chimpancees gaat voor mij in de praktijk niet echt op. En als je weer aan het werk gaat dan krijg je er bij het geven van bostvoeding automatisch een kolf bij.  Niks natuurlijks aan. Toen ik weer aan het werk ging, werd het ‘ik en mijn tas’. Sinds ik weer werk heb ik altijd een extra tasje bij me. Als ik ‘tasje’ zeg dan stel ik me trouwens bescheiden op. Deze tas is namelijk groter dan mijn ‘gewone’ tas. Met de komst van Coco en het weer aan het werk gaan stapte ik ook in de wereld van de kolvende werkende vrouw. 

 

Kolven op je werk

Als je me vier jaar geleden had verteld dat ik op mijn werk ging kolven dan had ik je voor gek verklaard. Bij Pippa gaf ik het na een week of 10 al op. Het kwam gewoon niet in mij op om nog borstvoeding te geven toen ik weer aan het werk ging. De kolf overleed ook na 10 weken (een tweedehandsje) en ik vond dat ik een mooi excuus had. Weg ermee en het voelde alsof ik een stukje vrijheid terug kreeg. Tikkeltje egoïstisch zou je kunnen denken, maar ik voel dat neit zo. Ik geloof in ‘blije moeder, blije baby’. Met of zonder borstvoeding.

Hoe het dan kan dat ik tot voor twee weken nog trouw met mijn kolf in de weer was? Ik denk dat het de fase van mijn leven is. Waar ik 4,5 jaar geleden nog zwaar afscheid moest nemen van dat fijne leven waarbij je met bijna niemand rekening hoeft te houden. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ontzettend dankbaar met wat ik heb. Maar jonge jonge, het kinderloze bestaan was ook niet slecht zeg. Volop vrijheid, verre reizen maken, veel weekenden weg zijn, op donderdag bedenken dat je op vrijdag naar Kopenhagen gaat. Wat hou ik daarvan!Ik kan wel zeggen dat mijn leven een stuk rustiger is geworden. Het ouderschap doen we op onze manier, waarbij spontane acties nu van een heel ander kaliber zijn.  Om 18.00 bedenken dat je toch nog even naar van der Poel fietst en op dinsdag bedenken dat je op zondag gaat barbecuen met vrienden. En dan blijkt dat niemand kan omdat iedereen zo’n volle agenda heeft :-).

Maar goed, terug naar mijn kolf-verhaal. Ik ben dankbaar dat ik borstvoeding kan geven en -gek genoeg- zie ik het nu juist als een stukje vrijheid. En ik ben gezegend met een lijf dat melk produceert waar Campina nog een puntje aan kan zuigen (woordspeling, heb je hem J). Dus ik besloot om door te gaan met het geven van borstvoeding toen ik weer aan het werk ging. Zo gezegd, zo gedaan. Iedere dag fietste ik met een berg tassen naar mijn werk, okay, daar zaten ook wat schooltassen bij.

Kolven op het werk

Die rechter zwarte daar, dat is ‘m! Massive, niet :-)?!

 

Flexi-Feeder

Dat ik nog steeds erg van mijn vrijheid houdt maakt me een flexi-feeder. Ik maak er geen probleem van als Coco een keer poedermelk krijgt en ik ben ook niet heel erg gefocust geweest op wat ik precies eet. Over het algemeen eet ik wel gezond hoor, dat vind ik ook belangrijk maar het moet wel realistisch blijven en vooral geen stress opleveren. Dat past ook niet bij mij. Het komt natuurlijk ook voor dat baby’s niet uit een fles willen drinken of de opvolgmelk niet willen drinken, gelukkig heb ik daar niet mee te maken gehad.

Mijn mening over flesvoeding versus borstvoeding

Ik ben ervan overtuigd dat kinderen het prettigst en gezonds kunnen groeien als er liefde en zo min mogelijk stress is. Of je je baby met een fles of met borstvoeding groot brengt dat vind ik niet relevant. Veel van jullie zullen wel verhalen kennen van jonge moeders die tijdens hun kraamweek ontzettend veel stress ervaren. Misschien jijzelf wel. Vaak omdat het een gehannes is om de borstvoeding op gang te krijgen. Je hebt al minder slaap dan menselijk is, vervolgens moet je kolven om de boel op gang te krijgen én te houden, mag je daarna nog een flesje geven om je kleine spruit genoeg voeding te geven en probeer je je minimensje ook nog aan te leggen. Oh en tussendoor hoor je van iedereen om je heen dat je moet genieten van je kraamweek :-). HOE DAN?!
 

De borstvoedingslijn: Hallelujaa!

Toen ik begon met werken vond ik het wel spannend hoor. Met een kolf naar het werk, tussen het werk door naar een andere ruimte en dan mijn melk in de keuken overgieten en dan in de koelkast leggen. De koelkast waar de joghurtjes en belegjes van mijn collega’s ook liggen. En hoeveel zou ik moeten kolven? Wat als de productie minder werd? En moest ik dat dan op vaste tijden doen? Gelukkig kon ik toen voor tips contact opnemen met de Naviva Borstvoedingslijn. Ja echt, die bestaat! Je kunt gratis bellen als je je bij Naviva hebt ingeschreven voor kraamzorg. En dit kun je doen tot de eerste verjaardag van je kindje. Handig he!  Twee weken geleden ben ik begonnen met afbouwen, Coco is 6 maanden en ik ben het kolven op mijn werk en elders eerlijk gezegd wel een beetje zat. Twee keer per dag ben ik toch 15-30 minuten ‘afwezig’.

Kolven op het werk

Daar zat ik dan, twee keer per dag…beetje Instagrammen, Facebooken…ik was me toch sociaal 🙂

Ik had echt nooit verwacht dat ik op het werk zou kolven, laat staan tijdens Freshtival, op het Bengelfestijn en in Dinoland Zwolle. Ik ontdekte wel,  dat je er niet van hoeft te weerhouden want overal zijn er wel voorzieningen voor.

Natuurlijk kun je zelf ook heel veel online vinden of lezen. Ik heb dit boek over Borstvoeding ook in de kast staan, maar eerlijk gezegd heb ik alleen de eerste pagina’s gelezen. Ik kwam er gewoon niet aan toe, was met andere dingen bezig en ik hou ook wel van het gemak dat je even kunt bellen :-).
 

Hoe deed jij het?

Ging jij ook door met borstvoeging toen je aan het werk ging? Of misschien ben je er niet eens aan begonnen? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen!

Over Yvette

Meer blogs van Yvette lezen? Kijk dan even hier!
2 Comments
  • Heleen
    juli 25, 2016

    Zo te zien had ik dezelfde kolf als jij. Ik ben gestopt met borstvoeding geven toen ik zo moe was dat ik vergat om de flesjes onder de ‘zuignappen’ (daar is vast een mooier woord voor) te bevestigen en ik me af vroeg waarom mijn trui zo nat werd. ?

    • Vettt.nl
      juli 25, 2016

      Haha! Mooi portret 🙂