We zijn vandaag precies een week terug van onze reis door Sri Lanka. Het was gaaf. Het was ontzettend gaaf. Maar als ik zeg dat ik momenten heb gehad dat ik zo weer terug naar huis wilde vliegen dan is daar niets aan gelogen. Ik denk dat veel ouders die eerlijk zijn en met kinderen reizen dat gevoel wel eens gehad hebben. Dat je je afvraagt waar je aan begonnen bent. Waarom je naar de andere kant van de wereld moest gaan? Tijdens onze (heen)vlucht had ik een paar van die momentje, het vliegen met een baby verliep niet zo soepeltjes…
Hey, hoe was de vlucht?
Een veelgestelde vraag die we krijgen: “Hoe was je vlucht?”. Mijn antwoord: “Heftig”. Geschrokken ogen kijken je aan. Echt? Was het zo erg? Ja, het was echt heftig, heftig in het kwadraat. Ik vertel je waarom…
Als ik het over onze vlucht heb, dan heb ik het over de heenvlucht. Het leek me zo leuk om er een vlog over te maken. Vliegen met baby en kleuter, ouders zouden vast benieuwd zijn hoe dat zou gaan. En we zouden laten zien dat het af en toe behelpen was, maar dat het uiteindelijk allemaal goed zou komen.
Vloggen?! What was I thinking?
Op de hele 2 vluchten (we vlogen via Dubai waar we een overstap hadden) heb ik geen moment tijd gehad om ook maar iets te doen. Laat staan praten in een camera. En daar ligt de passie van mijn lotgenoot ook niet. Maurice verkeerde in de gelukkige situatie dat Pippa, Coco en ik op een rij van 4 geplaatst werden. Coco bij mij op schoot. Naast een Afghaanse dame met baby en kleuter. Onze beide mannen hadden de hoffelijke plek aan de andere kant van het gangpad.
Wat er gebeurde? Als baby 1 niet huilde, dan huilde baby 2. Van Coco zijn we gewend dat ze het ontzettend goed ‘doet’. Ze slaapt als ze moet slapen, ze lust alles en ze is altijd vrolijk. Maar niet op vlucht EK058 van Dusseldorf naar Colombo. Om 20.00 ‘s avonds vertrokken we vanaf Dusseldorf naar Colombo, de hoofdstad van Sri Lanka. Een nachtvlucht. Je zou denken: “dan kan iedereen lekker slapen”. Dat dachten wij en de mensen die om ons heen zaten ook. Maar de realiteit waren heel veel tranen, krijgen, boze gezichten en af en toe een meelevende blik. Een aantal kinderwensen zijn op die vlucht in de prullenbak terecht gekomen óf uitgesteld, daar is geen twijfel over mogelijk.
Toen de stewardess voor de zoveelste keer met haar trolley langskwam besloot ik toch maar wat te bestellen, een wijntje. Het flesje was nog vol toen we landden. Kansloos.
You can’ buy happiness but you can buy wine. And that’s kind of the same thing.
Mijn tips voor wie gaat reizen met een baby
- Maak je niet druk. Heeft niemand wat aan.
- Blijf ademen.
- Neem een wijntje en zorg dat hij op gaat. Dat heb je verdiend, echt!
De heenweg was dus geen succes, maar de terugvlucht daarentegen. Wat een genot. We hadden een stoel voor Coco. Coco sliep links van mij, Pippa rechts van mij. En ik heb een hele film gekeken (Bridget Jones’ Baby), al onze maaltijden hebben we op kunnen eten en we hebben zelfs nog geslapen. Love it!
Happy moment!
Coco heeft het dus goed gemaakt. Het kan dus ook anders…de tand die een paar dagen na de vlucht doorkwam verklaart wel het een en ander.
Wil je meer lezen over een eerder reis die we maakten in Azië, lees hier onze blog over onze reis van 2 maanden met peuter.
