Gewoon blijven ademen. Dit wordt vaak gezegd als je het even niet meer ziet zitten. Als alles net even anders loopt dan je had gewild. Gewoon blijven ademen, het wordt vanzelf weer morgen. Maar voor een grote groep kinderen is dit niet zo vanzelfsprekend. Sommige kinderen worden geboren met afwijkingen aan de luchtwegen. Voor deze kinderen is iedere ademteug hard werken, vooral als ze ziek zijn. Kinderen zoals mijn zoontje van zeven.
Sporten voor Sophia, zijn tweede huis
Mijn zoontje is een lieve schat. Een grote boef, hij kan ontzettend eigenwijs zijn, (dat heeft hij uiteraard van zijn vader) en hij gaat met veel plezier naar school. Klinkt als een gemiddelde zevenjarige toch? Alleen moet hij leren leven met de beperkingen die zijn slechte luchtwegen hem opleggen. Hij doet graag mee met een potje voetbal, maar achter een bal aanrennen houdt hij maar even vol. Vandaar dat hij vaak de keeper is. De gymles slaat hij dikwijls over en een simpele verkoudheid zorgt er voor dat hij een paar dagen thuis moet blijven. Gewoon blijven ademen is dan juist wat hem in de problemen brengt.
Het Sophia kinderziekenhuis is dan zijn tweede thuis. We hebben veel te danken aan dit kinderziekenhuis in Rotterdam. Hier hebben we veel benauwde momenten met hem meegemaakt tot zijn luchtwegen na maandenlang verblijf eindelijk sterk genoeg waren om hem mee naar huis te nemen. Afgelopen September kreeg ik een berichtje van één van de verpleegkundigen van de afdeling waar mijn zoontje al die tijd heeft ‘gewoond’. Ze vertelde dat in februari 2017 ‘Sporten voor Sophia’ weer van start gaat. Dit evenement wordt georganiseerd om zo veel mogelijk geld in te zamelen voor het Sophia kinderziekenhuis. In blokken van 3 uur gaan 300 mensen spinnen en zij moeten proberen om zo veel mogelijk mensen zo ver te krijgen om hun te sponsoren. Dit jaar gaat het geld naar onderzoek en behandeling van kinderen met vernauwde en slappe luchtwegen. Haar vraag was of ik één van die 300 vrijwilligers wilde zijn.
Ik dacht er twee minuten over na, maar wist al snel dat ik natuurlijk mee ging doen. Dit kon ik niet weigeren. Ik ben niet de sportiefste moeder die je je kunt bedenken, maar dit doel komt zo dicht bij! En het is pas in februari, ik heb nog genoeg tijd om te trainen. Dat is wat ik dacht in september.
Dus, ik zei volmondig “ja”!
Februari wordt een intensieve periode voor ons gezin
Wat ik toen nog niet wist, is dat we in februari een intensieve periode in gaan. Een periode van een ziekenhuisopname, een operatie en lang herstel hier van. En zondag 12 februari? De dag van ‘sporten voor Sophia’? Die dag zal mijn zoontje nog op de kinder i.c liggen om te herstellen van zijn operatie. Een operatie aan zijn slappe en vernauwde luchtweg, juist het doel waarvoor ik op die fiets zal gaan zitten. Want ja ik ben nog steeds van plan om mee te doen, omdat het juist die week weer zo pijnlijk duidelijk is waarvoor dit evenement wordt georganiseerd.
Ondertussen train ik fanatiek 🙂
Alle kleine beetjes helpen
Om aan mijn streefbedrag te komen ben ik nog op zoek naar mensen die kinderen als mijn zoontje een warm hart toe dragen. En wat zou het geweldig zijn om zelfs óver mijn streefbedrag te komen! Als je mij wilt sponsoren, kun je op onderstaand logo of deze link klikken. Je komt dan op mijn persoonlijke actiepagina met ons verhaal en een paar persoonlijke foto’s. Als je op ‘doneren’ klikt, kun je kiezen welk bedrag je kunt missen. Laat je vooral niet afschrikken door het bedrag van €15,- dat je als eerste kunt selecteren. Je kunt zelf een bedrag invullen, en elke euro is er één! Waar je mij ook enorm mee helpt, is het delen van dit bericht. Via twitter, Facebook, What’s app, op een verjaardag, in de koffiepauze of op het schoolplein. Ik, mijn zoontje en vele andere kinderen voor wie niks vanzelfsprekend is, zullen je enorm dankbaar zijn. Wish me luck!
Liefs Heleen.
Heleen woont in Enschede en trekt er graag op uit met haar zoon (2010), dochter (2015) en vriend. Heleen is één van de vaste gastbloggers op www.vettt.nl. Voor Heleen geldt “als niks zeker is, is alles mogelijk”. Dat is haar motto, haar houvast, haar inspiratie. En daarover blogt ze op het gelijknamige blog: Niks zeker alles mogelijk.
