Adoptie: een bijzondere achtbaan

Een blog schrijven over adoptie. Waar begin je dan? Bij de fantastische ontmoeting? Bij het intakegesprek met het adoptiebureau? Of is dat het moment dat ik naar mijn ouders ging met het idee dat ik als alleenstaande moeder een kind wilde adopteren? Het begint bij mij in groep acht waar ik mijn adoptiewens al neerpende in een opstel over de toekomst. Niet wetend dat het ooit echt de werkelijkheid zou worden. En het blijkt een groot en mooi avontuur. Geweldig, intens, grappig (ik heb nog nooit zoveel gelachen, daarover straks meer), maar soms ook intensief en moeilijk: een pad met vele hobbels.

Adoptievoorstel

Het is vreselijk spannend dat er elk moment gebeld kan worden over een voorstel van een adoptiekind. Ik was in die tijd onafscheidelijk met mijn telefoon en had ‘m meestal in mijn hand, broek of in mijn laars. En toen ineens dat ene telefoontje. Hoe bijzonder om te merken dat je na dat één telefoontje al zo onbeschrijfelijk veel van een kind kunt houden. En dan weet je alleen nog maar dat hij 2,5 jaar is en Thabang heet. En dat dat ‘be happy’ betekent. Dat het tehuis waar hij woonde hem zo heeft genoemd, omdat hij in een hele slechte toestand was gevonden en toch blij en vrolijk bleef. Een mooiere naam had ik niet kunnen bedenken.

Ik kreeg er ook nog twee karaktereigenschappen bij vermeld: actief en extrovert (oh, oh, ik kon mijn borst alvast natmaken).

Moeilijk

Het moeilijkste na met mijn match was daarna ruim 10 maanden wachten op een foto en uiteindelijk afreizen naar Lesotho, Zuid-Afrika. Ik ben niet gezegend met een zevende zintuig, dus ik dacht werkelijk elke dag (meer dan 300 dagen, pff) dat ik samen met mijn andere zoon Sam naar hem toe mocht om ‘m voor altijd in mijn armen te sluiten. Ondertussen had ik vanwege de aanhoudende nesteldrang al wel drie keer mijn ramen gewassen, de koelkast uitgesopt en meer van die andere ‘onzinnige’ klusjes gedaan.

We gaan eindelijk!

Toen we eindelijk gingen volgde daar een fantastische ontmoeting met een inmiddels 3,5 jarig prachtmannetje. Hij was heel klein (ik dacht eigenlijk: ‘dat is ‘m niet!’). Hij liet mij en Sam niet meer los, hij trok gewoon zijn benen in als ik hem neer wilde zetten.

Zoals de adoptiecursus, die we verplicht moesten volgen, voorschrijft begint het met het hechten, daarna komt het opvoeden. In dit geval begon de opvoeding gelijk. Wow, wat een ondeugend ventje. En wat is de wereld waarin wij leven overweldigend voor hem. Hij had nog zoveel te leren en in te halen. Hij liep dwars over speelgoed en maakte van alles kapot. Na de eerste nacht werd ik wakker en was ik mijn vier gebruikte (!) oordoppen kwijt. Mijn vermoeden werd de waarheid toen ik ze de volgende dag in de wc zag liggen. Thabang dacht vast dat het snoepjes waren! Of als hij dorst had pakte hij zo een vaas met bloemen, greep de bloemen uit de vaas en dronk de vaas in één teug leeg.

Adoptie

Boef

Dat mannetje uit Lesotho is na al die jaren nog steeds zo ondeugend. In mijn werk als juf passeren er natuurlijk vele boeven – in werkelijk alle soorten en maten – en Thabang is wel de grootste bandiet die ik ken. Bovendien blijken de streken die hij uithaalt vaak een zeer origineel karakter te hebben.

Hij duwt alle fietsen van de school als een domino om, stopt stiekem koffiekopjes bij de wasmachine in, spoelt een appel door de wc als hij er geen zin meer in heeft en geeft de ranja aan de vissen. Hij kwam een keer op een heerlijke luie zondagmorgen bij mij aan bed staan en zei doodleuk: “Ik heb 112 gebeld!”. “Nee, joh, echt niet waar”, hoopte ik vurig. Ik wist niet hoe snel ik naar beneden moest sprinten om dat te checken op de display van de telefoon en ik kon inderdaad zien dat hij om 8.18 uur 112 had gebeld. Zucht. Ik was wel klaarwakker, dat dan weer wel.

Of dat hij zijn haren wilde doen met mijn ladyshave, terwijl ik dacht dat hij zijn tanden braaf aan het poetsen was met de elektrische tandenborstel.

Adoptie

De toekomst in

We zijn er nog lang niet, op school en hier thuis gaat het met vallen en opstaan. Met veel geduld en liefde staan we nu in 2017. Thabang is in de afgelopen vijf jaar uitgegroeid tot een grote en sterke jongen (ik denk dat ik hem nog maar twee jaar aankan), hij heeft veel geleerd, een boel nieuwe ervaringen opgedaan, hij zit in de turnselectie en praat vloeiend Nederlands. Ik ben ontzettend trots… nu lekker samen de toekomst in en daar gaan we mooi van genieten!

Adoptie

 

 

Over Marije

Meer blogs van Marije lezen? Kijk dan even hier!

Comments are closed.