Het duurt niet meer zo lang voordat het Carnaval wordt. Mijn feestje is het nooit echt geweest, maar mijn mannen zijn er gek op. Tijns beeld is enigszins vertroebeld, omdat hij het koppelt aan het enorme snoepfestijn dat de optocht in Gronau vormt, maar ook los van het snoepen vinden hij en z’n broer het heel leuk om te verkleden. En daar kan ik weer enorm van genieten. Maar dit jaar wel met een klein dilemma, want hoe zal Tijn verkleed gaan? Onze zoon wil jurken aan. Hij is enorm gecharmeerd van jurken, het liefst prinsessenjurken. Elsa glitters en sinds kort nog het meest van z’n nieuwste heldin: Mega Mindy. Hij is niets liever dan Mega Mindy. Maar laat ik hem als Mega Mindy naar het Carnavalsfeest op school gaan?

Dilemma: onze zoon wil jurken aan. Gaat hij in een jurk of Mega Mindy pak naar het Carnavalsfeest op school?

Belangrijk om te noemen: ons maakt het werkelijk niet uit. Ik ben gezegend met een man die zich absoluut niet in zijn mannelijkheid voelt aangetast, omdat z’n zoon niet als spiderman wil. Ik weet ook heel goed dat veel jonge kinderen – gelukkig – nog heel makkelijk zijn wat dat betreft. Joes heeft de K3 jurk in de verkleedkist ook weleens aangetrokken, dikke prima. Maar die loopt de volgende keer net zo lief weer in z’n batmanpak. Tijn heeft echt een heel sterke voorkeur voor pakken die meestal door meisjes gedragen worden. Hij heeft een hele Elsa fase gehad, een Vaiana fase en zit momenteel in z’n Mega Mindy fase. Maar wil hij volgend jaar als de Hulk, als clown of als tijger, doen we dat.
Dit is geen verhaal om mijn grootste ventje in een hokje te drukken. Maar wel een verhaal over accepteren waar je voor staat in een wereld die soms heel zwart-wit, of meisje-jongen, is. En dat kan hem best kwetsbaar maken nu hij zelfstandig wat stappen in de wereld zet.

Het Kinderdagverblijf versus de basisschool

Het was vorig jaar niet zo’n enorme puzzel. Tijn was er namelijk vrij stellig in dat hij Elsa wilde worden bij carnaval. Hij kon een prachtige ijsblauwe prinsessenjurk lenen van m’n collega, hij was in zijn nopjes dat zijn haarkleur toch al hetzelfde was als dat van Elsa en dus was hij ready to go. Het ontvangst bij Bloesem was hartverwarmend, er waren al minstens vier Elsa’s binnen toen hij aankwam en die verwelkomden hem als vanzelfsprekend bij de club. Het ontging hem volledig dat dit alleen meiden waren. Hij heeft altijd graag met deze meiden gespeeld en dus kon het feestje beginnen. Hij heeft een heerlijke dag gehad en niet één keer achteraf genoemd dat hij een ‘meisjespak’ aan had. Fantastisch, kunnen alle kinderen, en volwassenen, niet gewoon dezelfde mindset hebben als peuters?

Carnaval op de basisschool

Maar inmiddels is Tijn vier en viert hij dit jaar Carnaval op school. En blijkbaar heeft hij al ervaren dat er bepaalde stigma’s zijn die er ook bij kleuters al aardig in zitten. Want hij kwam zelf met het dilemma aan. Hij wilde heel erg graag een Mega Mindy pak, maar alleen voor thuis. Ik vroeg hem waarom hij dit pak dan niet naar school aan wilde. ‘Ik denk dat de kinderen op school het een meisjespak vinden. Want het is roze, dat is een meisjeskleur. En ik denk dat mijn beste vriend het gek vind als ik een meisjespak aan doe’. Nu heb ik er wel vertrouwen in dat er bij de kleuters ook wel snel weer een stuk acceptatie is. Maar Carnaval is vaak een schoolfeest. Zijn de leerlingen in de bovenbouw nog net zo accepterend naar een jongen in een Mega Mindy pak? Tijn is heel gevoelig en ook voor de mening van een ander.

Onze zoon wil jurken aan: accepteren of aanpassen?

En daar ontstaat dan weer mijn dilemma. Het liefst zou ik hem lekker als Mega Mindy naar school laten gaan. Want thuis lééft hij in dat pak. Het heeft écht zijn voorkeur. Dus dan moet ik blijven investeren in zijn zelfvertrouwen. Dat doen we natuurlijk altijd al. We vinden dat hij fantastisch is, zoals hij is. Dat hij mag zijn wie hij is. En leren hem dat als een ander kind zegt dat hij een meisjespak aan heeft, hij gewoon kan zeggen dat hij zelf mag weten wie hij wil zijn. Maar als het hem zó onzeker maakt en hij voor zichzelf moet opkomen in een situatie waar wij er niet bij staan om hem te steunen, maakt het hem wel kwetsbaar.
De andere optie is dat hij zich aanpast. We hebben naast een Mega Mindy pak, ook een Mega Toby pak gehaald. Zelfde heldenserie, ander kleurtje. Mét een grote T op z’n borst dus Tijn kan zo de show stelen. Hij zal geen rare blikken krijgen op school, of kinderen die hem veroordelen. Het pak is immers netjes jongens-blauw. Ik weet dat Tijn er sterk naar neigt om dát pak te dragen op school, maar datzelfde pak ligt nu onderin de verkleedkist omdat hij het niks vindt.
Dus het liefst zou ik willen dat dit dilemma helemaal niet zou bestaan, dat roze geen meisjeskleur is, kleuters nog niet hebben geleerd wát bij jongens en wát bij meisjes hoort. Maar dit zit zo verweven in onze hele maatschappij, waardoor ik nu een vierjarige heb die zich naar alle waarschijnlijkheid al gaat aanpassen naar deze maatschappij en een stukje van zichzelf thuis laat. Ik vind dat mentaal een behoorlijk puzzel, maar hoop uiteindelijk maar één ding: dat Carnaval ook dit jaar een fantastisch feestje voor hem gaat worden. Alaaaaf!

Herken je dit dilemma? Ik ben benieuwd hoe jullie het op zouden pakken…

Over Femke

Meer blogs van Femke lezen? Kijk dan even hier!