Hoe ik een burn-out overleefde. Mama’s kunnen toch niet ziek zijn?

Eind maart 2018 schreef ik de blog ‘Als het allemaal (even) teveel wordt…’. We zijn nu bijna een jaar en een flinke burn-out verder en ik voel de behoefte om te vertellen hoe het met mij gaat. Niet omdat ik mijn verhaal wil vertellen voor mijzelf, maar voor jullie. Om te delen en te inspireren, om te waarschuwen, te helpen en te troosten. Dus ga zitten, pak een kopje thee, mét chocola natuurlijk en lees mee.

Hoe zat het ook alweer?

Je kon in mijn blog van maart 2018 lezen dat ik mijn ballen niet meer allemaal tegelijk hoog kon houden. Dat ik flink gestrest was, het niet meer aankon en instortte. En dat het niet goed voelde om te doen alsof. Dat ik niet bang was om niet ‘perfect’ te zijn en wilde laten zien dat het leven van een hardwerkende en bloggende moeder niet alleen maar geweldig is.

Ik ga mijn best doen mijn burn-out ervaringen zo volledig mogelijk op te schrijven, zodat jullie een goed beeld krijgen. Maar ik hou natuurlijk ook het één en ander voor mijzelf. Dus heb je vragen of opmerkingen, dan mag je mij altijd een privé berichtje sturen.

En toen…

Toen ik deze blog in maart schreef zat ik al een tijdje ‘ziek’ thuis. Dus voor de volledigheid van deze blog ga ik terug in de tijd.

Vanaf augustus 2017 merkte ik langzaam enkele lichamelijk klachten op. Klachten, zoals duizeligheid, tintelende vingers en vergeetachtigheid (meer dan de standaard mama-vergeetachtigheid). Ik had piepen in mijn oren, was doodmoe en kon me niet meer concentreren. Ik had hartkloppingen en alles vloog me naar de keel en dat voelde zo beklemmend. Maar ik deed natuurlijk alsof ik het allemaal, net als anders, onder controle had en liet weinig tot niets merken aan mijn omgeving.

Toch heb ik begin december 2017 hulp gezocht bij mijn huisarts. Een enorme stap voor mij! Ik kreeg gesprekken met de praktijkbegeleider van mijn huisartsenpraktijk, maar voelde al snel dat ik helemaal geen fijne klik had. Ze gaf me na het eerste gesprek een foldertje mee. Hierin stond hoe ik mijn batterij weer moest opladen, met plaatjes erbij van een lege en een volle batterij. “Dan zie ik u over 3 weken weer, succes”. Het was december 2017, middenin de sinterklaasdrukte! Ik was op, kon niet meer en vroeg om hulp. Niet om een folder waarmee ik het zelf maar moest oplossen!

6 Maand na deze eerste klachten meldde ik mij, op 1 februari 2018, ziek op mijn werk. Ik kon gewoon niet meer. Ik kon niet meer doen alsof. Mensen om mij heen, professioneel en privé, zeiden al tijden; Je hebt een burn-out, meld je toch ziek! Maar ik kon het niet, het was gewoon geen optie. Totdat het dat wel werd.

Burn-out mama

In het voorjaar gingen we kamperen op de Sallandse Heuvelrug. Buiten zijn, een vuurtje stoken en een beetje wegdromen…

Een Burn-out

Een burn-out komt natuurlijk nooit zomaar. Je raakt niet opgebrand omdat je een weekje of maandje te hard hebt gewerkt. En vaak is werk helemaal niet de enige oorzaak, maar komt er ook een deel persoonlijkheid en verleden bij kijken. In mijn geval, waar ik zeker niet te diep op in wil gaan, had het te maken met al deze factoren.

In therapie

Tja en dan zit je thuis met een burn-out. Ik werd uiteindelijk, na het invullen van formulieren, praten, huilen en heel erg hard voor mijzelf opkomen, doorverwezen naar een psycholoog. Met nog een uitstapje naar psychosomatische fysiotherapie en psychomotorische therapie (PMT). Achteraf kan ik zeggen dat ik therapie zie als een cadeau voor jezelf. Maar ik ben er jarenlang doodsbang voor geweest. Deze burn-out zat er namelijk al jaren aan te komen. Hij sluimerde al tijden door mijn lichaam. Maar ik durfde het niet aan te pakken en krabbelde altijd weer overeind. Tot afgelopen jaar.

In therapie train je het reguleren van je emoties, net zoals je je spieren traint in de sportschool. Vaak ga je emotionele pijn uit de weg. Terwijl je juist van pijn zoveel kunt leren. Als je maar durft te voelen en naar jezelf durft te kijken. Dat was nou net iets waar ik nooit de tijd voor nam, voor emoties, verdriet en pijn. Ik ging gewoon vrolijk door en concentreerde me op hele andere dingen, leuke dingen vooral. Om maar bezig te zijn en niet te hoeven voelen.

Je denkt vaak je problemen uit het hier en nu komen. Maar eigenlijk komen ze voort uit het verleden. Wij kijken allemaal door een gekleurde bril, die gekleurd is door veel onverwerkte jeugdervaringen. En wanneer je je daar bewust van bent kun je er mee aan de slag. Het gaat er dan om hoe je omgaat met wat er zich in je hoofd afspeelt, zonder te oordelen. Want problemen in je leven liggen niet buiten jou, maar in jezelf. En daar kun je alleen maar ZELF iets aan veranderen. Jij bent namelijk verantwoordelijk voor jouw gedrag en patronen.

Dat is in basis wat ik leer(de) in therapie. En hoe eenvoudig het ook klinkt, het is zó moeilijk. Zit je daar tegenover iemand je diepste emoties te tonen. Maar het went, het went om over jezelf te praten, om verdriet toe te laten en dieper te gaan. Want patronen die je jezelf de afgelopen jaren hebt aangeleerd, die leer je jezelf niet zomaar weer af omdat iemand zegt dat je het zus of zo moet doen. Het kost tijd en je moet het ook echt willen aanpakken.

Burn-out mama

In Juni ging ik met een vriendinnetje naar Ibiza. In deze week kon ik echt even alles achter me laten, dat was zo fijn!

Hoogsensitief (HSP)

Alle ballen hoog willen houden, iedereen blij maken en willen houden, geen nee kunnen zeggen, het ongemak bij de ander weg willen nemen en altijd alles mee willen maken. Dat is een karaktereigenschap die er voor zorgt dat ik op een bepaalde manier in het leve sta. Dat ik druk ben en mijzelf hartstikke druk maak. Toen ik de afgelopen maanden veel ben gaan lezen kwam ik erachter dat ik hoogsensitief ben, net als 15-20% van alle mensen. Ik herkende mijzelf in zoveel van de teksten die ik las. Ik dacht, dit ben ik! Altijd al geweest! Ik begrijp mijzelf nu beter. Ik snap waarom ik als kind was wie ik was. Ik trok me graag terug, was verlegen en introvert. Ik ben nog steeds heel graag alleen. Ik zie dat als een moment om op te laden en prikkels te verwerken. Maar deze ruimte nam ik de laatste jaren nooit. Want dat vond ik zwak, stom en onnodig. Ik had een gezin, ik kon toch niet zomaar even een dutje gaan doen?

Ik heb van mensen die er verstand van hebben geleerd dat deze karaktereigenschap juist iets is om trots op te zijn. Dat het een kracht is, een gave. En dat je er, wanneer je het op de juiste manier aanpakt, zoveel moois uit kunt halen. Zover ben ik nog niet. Maar ik vind mijzelf niet meer zwak omdat ik moe ben en het wat rustiger aan moet doen. Een tijdje geleden zat ik gewoon 2 dagen in mijn pyjama thuis, we hebben helemaal niets gedaan. Dat is bij ons thuis nog nooit eerder gebeurd. Het was zo rustgevend, er moest niets! En ook de kinderen hebben er steeds meer behoefte aan. Want ook Ravi en Bodhi zijn super gevoelig voor prikkels.

Hoe doe je dat, een burn-out met kinderen?

Ja, hoe doe je dat? Nou niet echt dus. Want vanaf 2 februari 2018 wilde ik niets liever dan slapen. Maar ik had Bodhi, van toen 3 jaar, nog thuis. En om 14:15 uur moesten we Ravi uit school halen, elke dag. Daarbij vond ik het heel lastig om alles te laten vallen. Want ik was niet ziek, ziek. Ik was constant bezig met de vraag: Mag ik nog wel een boodschap doen? Uit eten, naar de stad, mijn nagels laten doen? Kan ik nog bloggen, Instagrammen? Ondanks dat ik niets liever wilde dan helemaal niets meer, was dat gewoonweg niet mogelijk. Ik ben moeder en moeders kunnen niet ziek zijn. Bram heeft heel veel overgenomen (daar ben ik zo dankbaar voor!), zoals onder andere het naar school brengen van de jongens. Maar die wilden na school ook gewoon met een vriendje spelen en leuke dingen doen. Het leven gaat namelijk gewoon door.

Natuurlijk hebben mijn kinderen meegekregen dat mama veel thuis was en niet werkte. We hebben er altijd heel luchtig over gedaan. Mama is moe, mama is ziek en moet het rustig aan doen. En dat was prima, ze vonden het wel fijn om hun moeder zo veel om hun heen te hebben. We zijn als gezin zo veel hechter geworden. Ik heb ook echt de tijd genomen om er voor de kinderen te zijn, zonder afleiding van buitenaf. Maar eerlijk is eerlijk, ik ben geen thuisblijfmoeder-type en soms (best vaak) werd de drukte van de kinderen constant om me heen me echt te veel. Gelukkig is Bram op de woensdag- en donderdagmiddag na schooltijd vrij en konden we het samen doen.

Half april werd Bodhi 4 en ging hij ook naar school. Ik was voor het eerst in 7 jaar langer dan een uurtje alleen thuis. Ik kon doen wat ik wilde, slapen, zo maar de deur uitgaan, series kijken, boeken lezen. Maar oh wat had ik een moeite om deze tijd in te delen en wat werd ik GEK van de onrust in mijn hoofd. Ik leerde (mét hulp) om dit gevecht met mijn onrust aan te gaan. Om op de bank te gaan zitten en niets te doen. Om koffie te drinken voordat ik de was ging opvouwen. Een hel was dat!

Al doende leert men

Al doende leert men en dat klopt. Uiteindelijk leerde ik dat het oké was om in de hangmat te gaan liggen met een boek en een kopje thee. En hier ook te blijven liggen. Ik leerde om niet elke dag het huishouden te doen en om niet iedereen maar tevreden te willen stellen. Ik maakte minder afspraken en mijn agenda raakte steeds leger. Ik heb echt een aanloop periode nodig gehad om mijn burn-out aan te pakken. Om op te laden, want ik was na maanden nog steeds helemaal op.

Ik bleef de hele dag op mijn horloge kijken. Ik heb nog 2 uur, dan moet ik de kinderen ophalen of naar therapie. Ik wil nog hardlopen, douchen, eten, een boek lezen, een fotoalbum inplakken, die serie kijken, de planten water geven…. Gek werd ik van mijzelf.

Niets doen is gewoon niets voor mij, ik werd er ook niet beter van. Maar minder doen daarentegen werkte wel. De dingen doen waar ik energie van krijg en de dingen laten die energie vreten.

Burn-out mama

Wandelen en hardlopen is echt een uitlaatklep geworden tijdens mijn burn-out.

Ik heb zo veel geleerd het afgelopen jaar. Uit boeken, van therapie, van ervaringsdeskundigen en vooral van mijzelf. Ik ben in april, na jaren, weer gaan hardlopen. En ondanks dat ik niet de resultaten behaalde (nog steeds niet) die ik in een gezond lichaam wel zou halen ben ik ongelooflijk trots op mijzelf. Tijdens het hardlopen of wandelen door de natuur en tijdens het tekenen binnen aan tafel laadde ik op. Ik gunde mijzelf steeds ietsje meer. Liet mijn nagels doen, ging een dagje naar de sauna en kocht een nieuwe telefoon. Die ik mijzelf eigenlijk niet gunde. Want waarom had ik dit verdiend? Ik kreeg loon, maar werkte toch niet? Dan mocht ik het ook niet uitgeven van mijzelf. Maar oh wat is die #selfcare belangrijk. Want ook al werkte ik niet voor mij loon. Ik werkte juist ontzettend hard, aan mijzelf! En dat mag zo ontzettend beloond worden. Vind ik nu ?

Veel herkenning via social media

Ik ben een fanatiek Instagrammer en een fanatiek blogger. Schrijven doe ik met passie en het geeft me energie, maar het kost natuurlijk ook energie. Ik heb vrij snel besloten veel minder te gaan bloggen. Er zijn wel blogs online gegaan, maar dat waren veelal oudere, soms aangepaste, blogs. Ik wilde namelijk niet een jaar niets van me laten horen, dus dit leek me een goede optie.

Ik heb heel veel nagedacht en gepraat over het wel of niet doorgaan met Instagrammen. Ik kreeg negatieve reacties wanneer ik in iemands ogen te veel postte. Ik was toch ziek? Dit raakte me enorm. Waarom deel ik wat ik deel? Ik heb toen na heel wat wikken en wegen besloten om alleen nog maar de dingen te delen waar ik zelf heel blij van werd en die mij energie gaven. Ik wilde de echte wereld laten zien, niet alleen maar mooie plaatjes. En natuurlijk is er een grens en ga ik geen foto’s van mijn huilende zelf plaatsen. Zo ben ik niet, ik wilde juist dicht bij mijzelf blijven en geen aandacht vragen of zielig zijn.

En aan het aantal ontzettend lieve, positieve, begripvolle, steunende en oprechte reacties die ik kreeg te merken, heb ik dat heel goed gedaan. Ik heb zo ontzettend veel gehad aan deze mensen. Ik ben zo dankbaar dat ze iets aan mijn verhaal hebben gehad, herkenning vonden en dat sommigen zelfs hun verhaal met mij deelden. Ik ben zo blij dat ik Instagram niet heb opgegeven!

En hoe gaat het nu?

Vanaf half november ben ik begonnen met re-integreren op mijn werk. Ik begon met een paar uurtjes per week. En dat ben ik nu nog steeds langzaam aan het opbouwen. Ik zit nog steeds in therapie, want ik ben er gewoon nog echt niet. Ik geloof ook dat het een ongoing proces is, dat ik altijd blijf leren om de juiste balans te vinden. Maar ik voel me zo veel sterker en heb zin om mijn leven langzaam aan weer terug te pakken. Want de kennis, kunde en ervaring, die zit er nog. En ik weet zeker dat ik daar nog heel veel meer uit kan halen in de toekomst.

Ik had van te voren nooit bedacht dat het zo lang zou gaan duren. Ik dacht, ik ben er met een maandje wel weer. HAHAHA!! What was I thinking?! Maar het was nodig en het was goed. Ik heb zin in 2019, in een jaar vol nieuwe uitdagingen en in een wereld waarin NEE ineens een optie is!

Ik wil jullie bedanken voor het lezen van deze blog! Ik heb het afgelopen jaar ervaren dat ik niet alleen ben. Door te delen kwam ik erachter dat er zo veel mensen met dit soort klachten rondlopen. En ik hoop dat, wanneer je herkenning vindt in mijn verhaal, jij ook hulp zoekt en/of je verhaal deelt; online of offline. Alleen gaat het je niet lukken. Wil je meer weten? Je weet je me te vinden 🙂

Burn-out mama

Mijn gezin, mijn alles. Zo dankbaar ben ik dat ik ze heb en dat ze mij steunen in alles wat ik doe en voel!

Over Maryke

Meer blogs van Maryke lezen? Kijk dan even hier!
5 Comments
  • Amber doddema
    januari 27, 2019

    Alleen maar respect en liefde voor jou!! Wat mag je trots zijn op jezelf!! Mooi mens! Herken zoveel van wat je zegt. ❤? liefs Amber…

  • Karin e
    januari 27, 2019

    Wat heb je alles weer mooi verwoord!
    Heel herkenbaar en inderdaad nooit verwacht dat het allemaal zó lang duurt. Fijn te lezen dat je goed op weg bent. De natuur geeft mij ook veel rust.
    De pauzes nemen tussendoor en vaker voor jezelf kiezen zit er hier ook nog niet altijd in……maar je komt er wel!!
    Succes verder!
    Groetjes Karin.

  • Janneke
    januari 27, 2019

    Herkenbaar! Life-events zorgen nou eenmaal voor een nieuw perspectief terwijl je nog zo hangt aan het oude referentiekader. Althans, dat gold voor mij. Hoewel ik ‘op de been ben gebleven’ heb ik ook alles moeten leren wat jij beschrijft. En achteraf zie ik; dat is bést een opgave. Terwijl ik in het moment doorgaans denk, het kan altijd gekker. Maar nu alles na 5,5 jr opnieuw (een andere) glans begint te krijgen, ben ik ook vást van plan een beetje geduldig met mezelf te blijven, me vooral plezier te gunnen en véél tijd met z’n viertjes door te brengen. That’s my remedy. Dat gun ik jou ook, zet ’em op! ??

  • marloes
    januari 30, 2019

    Lieve Maryke!
    Super mooi en wat stel je je kwetsbaar op…….moeders kunnen niet altijd alle ballen in de lucht houden. Ik ben trots op je hoe je het allemaal doet!

    Liefs je blog college Marloes! xxxx

  • Kirsten
    januari 30, 2019

    Wauw Maryke, prachtig geschreven en o zo herkenbaar. Ook ik heb die burn out gehad, idd gehad. En mijn leventje is er nu zoveel beter op geworden. Met een andere mindset doorgaan en meer kunnen genieten….succes met die laatste stappen. Liefs