Toen mij gevraagd werd om een stukje te schrijven over de kraamtijd van onze (helaas) beide jongens moest ik daar over nadenken. Dat zou namelijk een persoonlijk, maar ook vooral helemaal geen leuk artikel worden. Onze kraamtijd was namelijk niet bepaald ‘ vettt-veel-plezier ‘. Onze baby huilde heel veel, later bleek dat we te maken hadden met verborgen reflux.

Oktober 2016

De kraamzorg was nog maar een paar dagen weg en het was de eerste dag dat ik alleen was met Kees. Dit moest dus leuk zijn en genieten. Dapper als ik wilde zijn deed ik wat ik moest doen. Ik kolfde, ik troostte Kees en ging een stuk met hem wandelen. Met een zonnebril, dat dan weer wel, want het huilen stond me nader dan het lachen.

Oktober 2016: Kees huilt bijna de hele dag. Hoe kan dat nou? Ik had hem toch gevoed, verschoond, geknuffeld en urenlang geprobeerd te troosten? De kraamweek is prima gegaan al herinner ik me de kraamzorg zeggen dat Kees wel een pittig mannetje is. Prima dacht ik toen, een beetje pit mag er wel in zitten, maar dat dat zou betekenen dat hij zoveel zou huilen dat had ik niet bedacht. Het is 15.00 en ik tel de uren af dat mijn man, Arthur, thuis komt, ik zit nog in mijn badjas en heb niets kunnen doen. Dat stukje wandelen van gisteren was een cadeautje. Kees huilt al de hele dag en ik huil maar mee want ik weet ook niet meer wat ik kan doen. Het gaat vast snel beter, denk ik, hoop ik. Bijna alle dagen verlopen zo. Na vier weken bel ik de huisarts want dit kan niet normaal zijn. We mogen diezelfde dag nog langs komen. Verborgen reflux, dat zou het moeten zijn. Kees krijgt zuurremmers en we hopen dat dit het magische middel is. Helaas… Kees ruikt inderdaad minder zuur maar huilt nog steeds veel. Als een vriendin vraagt of ik langskom heb ik mijn smoes al klaar, ik wil helemaal nergens naar toe met mijn huilende baby. En ook niet met mezelf trouwens. Zodra Arthur ‘s avonds thuis is geef ik Kees aan hem en ga ik douchen, heel lang douchen. Als mijn omgeving me vraagt hoe het gaat antwoord ik standaard: ‘’Goed! Hij is zo lief’’. Ik antwoord het antwoord wat mensen willen horen en wat ik het liefst oprecht wil geven. Ik schaam me zo, hoe kan het dat wij een huilbaby hebben. Wat doen we verkeerd?

Opname in het ziekenhuis

Kees is 6 weken oud, de medicijnen helpen minimaal, Kees blijft ontzettend veel huilen. Wat is dit ontzettend k*t, ik wil een blije baby, ik wil pronken met mijn baby, lunchen in de stad, lekker wandelen in het bos en genieten van mijn verlof. De realiteit is dat ik thuis zit, de deur bijna niet uit kom, niemand wil belasten met onze huilende baby en me door de dagen heen worstel. Ik kan niet meer. Ik bel opnieuw de huisarts want dit hou ik, houden wij, niet vol. De huisarts regelt een verwijzing naar de kinderarts. Op dat moment hebben we al van alles geprobeerd van een osteopaat tot een homeopaat en niets helpt. We moeten ons nog even door het weekend heen worstelen en op maandag kunnen we dan eindelijk terecht.

Ze onderzoekt Kees en merkt dat hij duidelijk ergens last van heeft. Dan vraagt ze aan ons hoe het gaat. Ik wil zeggen dat het wel gaat, want dat ben ik gewend, maar voor ik dat kan zeggen breek ik al. Het gaat helemaal niet. De tranen stromen over mijn wangen en houden niet meer op. Ze besluit Kees op te nemen. Ik zeg tegen Arthur dat we dan nog even naar huis moeten om spullen te halen voor Kees en mij. Dat bleek niet de bedoeling. Kees wordt opgenomen en wij worden verzocht thuis te slapen om bij te tanken. Ik ben die moeder, die moeder die de zorg voor haar eigen kind niet aan kan. Het voelt alsof ik Kees in het ziekenhuis laat logeren om zelf ‘’lekker’’ een nachtje te slapen. Diep van binnen weet ik dat niets minder waar is en we gaan akkoord met de opname waar we hopen dat er een reden van zijn onrust wordt gevonden. Wij gaan die avond naar huis. En de kinderwagen waar me mee kwamen laat ik staan bij Kees, want geen haar op mijn hoofd die er aan denkt dat ik met een lege kinderwagen naar huis loop. Na een kleine week mag Kees mee naar huis met leefregels voor de reflux.

Relaxte ouders, relaxte kinderen?

Vroeger zei ik dat we onze kinderen lekker overal mee naar toe zouden nemen, want daar krijg je makkelijke en flexibele kinderen van. En dat zal ongetwijfeld voor sommige kinderen zo zijn maar dan zit dat echt al in het kind. Kees had duidelijk behoefte aan rust en regelmaat. En opnieuw of eigenlijk nog steeds, zit ik veel thuis. Ik hou me krampachtig vast aan de regelmaat uit angst dat als ik dat niet doe het weer helemaal fout gaat.

De meeste mensen om ons heen denken dat het goed gaat. En dat is mijn eigen schuld. Ik kom alleen met Kees onder de mensen op dagen dat het goed gaat. Vervolgens hoor ik dat hij het zo goed doet of dat hun eigen kinderen ook zo zijn of waren. En iedereen bedoelt het zo goed maar wat doen die opmerkingen me pijn. En de pijnlijkste vind ik misschien nog wel de opmerking over andere baby’s ‘’hij/zij is zo relaxt, maar dat kan ook niet anders met zulke relaxte ouders’’.  Dus als wij heel relaxed zijn dan was Kees geen huilbaby geweest? Ik geloof eerder in het omgekeerde: ‘’die ouders zijn super relaxed, maar ze hebben dan ook een hele relaxte baby’’. Iets om over na te denken.

En toch begrijp ik de opmerkingen uit mijn omgeving. Ze bedoelen het goed en willen me geruststellen. En ik laat ze zelf de werkelijkheid niet zien. Ze zien niet de Kees die wij het grootste deel van de tijd zien. Ik snap iedereen zó goed, maar heb ook niet de moed om eerlijk te zijn en te zeggen hoe klote het soms echt gaat en hoe ellendig ik me voel.

Deze blog had ook al veel eerder online moeten komen want zelfs nu nog  vind ik het lastig om op papier te zetten. Niet omdat ik er nog last van heb want Kees is inmiddels een heerlijk kind en een ondeugende peuter en ik heb mijn dingen gedaan om deze tijd een plek te geven. Wel omdat ik niet wil klagen, klagen over een gezonde jongen.

Mijn tips voor ouders met een kindje met reflux of overmatig huilen

Ik ga hier geen tips geven over wat je aan reflux of overmatig huilen kan doen want dat is zó verschillend per kind en kan je ook eenvoudig online vinden.

Wél zou ik wat tips willen geven vanuit mijn eigen ervaring want er zijn echt dingen die kunnen helpen!

Tip 1: Trek aan de bel

Als eerste, trek ergens aan de bel als je twijfelt of het huilen wel normaal is. Misschien is het te verhelpen en anders zijn er vast tips om er mee om te gaan. Deel met mensen in je omgeving die je echt vertrouwt hoe het écht gaat. Het lucht op en vaak willen mensen je graag helpen.  Ik heb dat te laat gedaan en heb daar ontzettend veel spijt van.

Tip 2: Accepteer hulp

Accepteer hulp die je aangeboden krijgt. Wil iemand oppassen, boodschappen doen of je even afleiding geven maak daar dan gebruik van. Misschien kan je er daarna weer even tegen aan.  En ik hoor je nu denken: iemand op mijn onrustige baby laten passen ga ik niet doen. Ik weet het beste wat hij nodig heeft en wil het de oppas niet aan doen. En tóch probeer het wel te doen. Iemand die oppast heeft frisse moed en het ergste wat er kan gebeuren is dat je kleintje nog meer huilt, maar daar hoef jij dan even niet naar om te kijken. Mijn ervaring is dat het vaak juist prima ging (en ja dat is irritant, maar ook fijn om te horen). Ik vroeg me zelfs af of mensen me wel zouden geloven als Kees op dat moment juist tevreden was. Onzin natuurlijk want de mensen die op Kees pasten stonden dichtbij ons en waarom zouden ze ons niet geloven?

Tip 3: Trek er toch op uit!

Terugkijkend heb ik misschien wel het meeste last gehad van het feit dat ik mezelf zo isoleerde. Heb je een onrustige baby, ga er lekker uit! Wil je niet onder de mensen of drukte ga dan lekker naar het bos. Een goede vriendin vind het ook vast niet erg als je langs komt, want zelfs huilende baby’s blijven baby’s en zijn per definitie lief en schattig (voor anderen).  En eigenlijk, heb er lak aan en ga doen waar jij zin in hebt.

 

Tip 4: Ga er ook alleen op uit

En als laatste tip: ga er af en toe even alleen (of samen, maar zonder baby) uit. Hierna kan je zoveel meer hebben van je kleintje.

Heb jij een onrustige baby? Of ook een baby met reflux? Misschien heb je iets aan bovenstaande tips, wees lief voor jezelf. Heb jij iemand in je omgeving met een onrustige baby? Wat goed dat iemand er dan eerlijk over is geweest. De kans is groot dat je de helft niet hoort, of ziet of meekrijgt. En dat hoeft ook niet, er voor iemand zijn is vaak genoeg.

Over Yvette

Meer blogs van Yvette lezen? Kijk dan even hier!