Met stip op 1 in het leven van een diabeet: REGELMAAT. Want je suikers tussen de juiste waardes houden zonder hulp van je lichaam, ga er maar eens aanstaan. Het is een dagelijkse battle die ik dikwijls verlies. En toch ga ik elke dag de strijd weer aan. Geen kwestie van willen, een kwestie van moeten. Lees mijn verhaal over diabetes en opvoeden.
Diabetes in mijn leven
10 Jaar was ik toen er diabetes werd geconstateerd. Type I, auto-immuun, chronisch, niet op te lossen met een beetje sporten, een paar tabletjes en letten op suikers. Wel controleerbaar met goede medicatie en misschien, heel misschien wel ooit oplosbaar, omdat de techniek zulke bijzondere dingen kan doen. Maar ooit is helaas nog niet en dus ben ik nu, 28 jaar later, nog dagelijks afhankelijk van mijn insulinepomp, sensor en een knap staaltje hoofdrekenwerk.
Diabetes in het kort
Lang verhaal kort: mijn lijf maakt geen insuline aan en dus dien ik deze zelf toe via een insulinepomp. Insuline is onmisbaar, want het zorgt dat de suikers in je lijf opgeslagen kunnen worden. Opgeslagen suikers zorgen voor een stabiele bloedsuiker. En die stabiele bloedsuiker is belangrijk voor een gezond lijf. Een te lage of hoge suiker veroorzaakt schade aan je lijf. Soms op korte termijn en soms pas zichtbaar naar jaren.
Balanceren op het randje
Omdat een stabiele suiker niet enkel te maken heeft met het goed tellen van de suikers die je eet en daar de juiste hoeveelheid insuline voor toedienen is leven met diabetes een beetje balanceren op het randje. Soms gaat dat een tijdlang goed en soms val je er pardoes zes keer knetterhard vanaf. Sinds ik 9 jaar geleden moeder werd val ik vaker. Harder ook. Want naast dat al die jaren diabetes managen zijn sporen wel had achtergelaten gaat het moederschap gepaard met onverwachte gebeurtenissen. En die zorgen voor stress, of voor adrenaline, of voor intense trots, voor gevoelens dus. En gevoelens hebben net als suiker invloed op die bloedsuiker. Net als weersomstandigheden trouwens. En alcohol. En sporten. En tal van andere dingen waar je niet zo bij nadenkt maar die er wel telkens voor zorgen dat ik het randje even kwijt ben. Kunst is het randje zo snel en soepel mogelijk weer te vervolgen.
Diabetes en opvoeden: hard werken en loslaten
Dat ik elke dag mijn best weer doe niet te vallen heeft alles te maken met mijn moederschap. Vroeger vond ik het heerlijk net te doen alsof ik niet ziek was. Noem het struisvogelpolitiek, noem het een ongeoorloofde vakantie, noem het onverstandig of op zijn minst een beetje dom, ik was zelf degene die op de blaren moest zitten. Tegenwoordig is er niet meer de vrijheid bij te komen van een slechte bloedsuiker want ik ben moeder. En moeders zijn niet ziek. Moeders moeten boterhammen smeren, ruzies sussen, pleisters plakken, halen en brengen en zorgen dat naast de worst ook de spruitjes worden gegeten. Zo ook deze moeder. Er is gewoon geen tijd om ziek te zijn, maar toch ben ik het en dus stap ik elke ochtend uit mijn bed en ga ik de strijd aan. De strijd van het onverwachte proberen te voorspellen en zo te zorgen voor een zo stabiel mogelijke bloedsuiker.
Diabetes en opvoeden, hoe doe ik dat dan?
Mijn diabetes maakt dat mijn opvoeding soms anders verloopt dan dat ik zou willen. In plaats van me daar heel druk over te maken neem ik het voor lief. Me er wel druk om maken geeft stress en stress geeft… juist! Hoge suikerwaarden. Die hoge waarden zorgen ervoor dat ik me vreselijk voel. Ik probeer ze dus zoveel mogelijk te voorkomen door goed op te letten en me zoveel mogelijk te houden aan alles wat zorgt voor goede suikerwaarden. Helaas heb ik niet alles zelf in de hand.
Als één van de kinderen bijvoorbeeld opeens de strijd aangaat omdat er jam op de boterham moet in plaats van kaas. Of wanneer ik een rustige middag voorzag maar die opeens toch druk blijkt als er speelafspraken gemaakt zijn en mijn huis omgetoverd wordt tot waar speelparadijs. Als onverwacht mijn waardes de lucht in schieten komt een tegenreactie te laat en is het kwaad helaas al geschiet.
De stijging en daling in mijn suikers zorgt dat ik me misselijk voel en mijn lijf verzuurd. Naast de lichamelijke kwaaltjes word ook mijn humeur er niet beter op. Dat weet ik natuurlijk prima te verbergen buiten mijn voordeur maar voor mijn man Rob en de kinderen ben ik soms een vreselijk exemplaar. Gelukkig kan ik nadien prima sorry zeggen maar veel liever was ik gewoon niet zo chagrijnig geweest!
Wakker worden in het ziekenhuis
Sommige gebeurtenissen zorgen in plaats van een hoge voor een te lage suiker. Een onvoorziene activiteit bijvoorbeeld of eten dat onder mijn neus wordt weg gegeten door een kleine snoepkont waar ik dan bij vergeet dat ik er wel voor gespoten heb. Zo’n lage suiker voelt naast vervelend ook wat eng. Soms gaat het zo snel dat ik zelf niet meer kan reageren. Helaas werd ik na zo’n niet gevoelde aanval al 2 keer wakker in het ziekenhuis. Blij dat ik het kan navertellen zeker, maar toch ook huiverig dat deze vaak onderschatte ziekte onverwacht toch zomaar zulke sporen achterlaat. Om nog maar te zwijgen van ogen die slechter worden, bloedvaten die kwetsbaar zijn, nieren die slechter worden en nog tal van andere dingen die ik liever niet wil.
Lage suikers en schuimbanaantjes
Of het dan altijd zo vreselijk is? Nee joh! Ik maak er met al mijn positiviteit ook best een feestje van. Soms geef ik mijn suiker een dagje vrij, neem ik de aanvallen voor lief en ga ik me ontzettend te buiten aan een zak chips, of pizza, of een wijntje teveel, of… alles wat ik lekker vind en waar ik zo van hou! Favoriet bij mijn kinderen is een te lage suiker als ik ‘s morgens wakker wordt en manlief is al weg. Bink rent heen en weer met glazen zoete ranja, we doen met zuslief alsof het bed een boot is, we niet in het water mogen vallen en eten op de koop toe om 7 uur ‘s morgens schuimbanaantjes. Charlie en Bink genieten van alle gekkigheid die ik uitkraam en ik kan in alle rust afwachten tot mijn lijf weer werkt en ik het reguliere ochtendritueel kan starten.
Genezing is dichtbij
Van die ongeplande feestjes genieten we intens. Maar veel liever hebben we hier een moeder die niet altijd maar rekening moet houden met wat ze eet en wanneer ze dat doet, die niet haar energie hoeft te bewaken omdat die veel te snel op is. Die niet moppert om niets omdat haar suikers veel te hoog zijn of juist niet bereikbaar is omdat ze veel te laag zijn. En vooral… een moeder die niet bezocht hoeft te worden in het ziekenhuis waar ze gelukkig wel weer wakker werd.
Toekomstmuziek klinkt steeds luider en lijkt bijna grijpbaar. Op dit moment wordt er hard gewerkt aan een kunstalvleesklier die maakt dat wij, diabeten, kunnen genezen. Hoe tof zou dat zijn!! Benieuwd naar het complete verhaal daarvan? Neem een kijkje bij het Diabetes Fonds en lees er alles over en help als je er dan toch bent meteen een beetje mee door een vrije gift te doen. Alle beetjes helpen en je maakt mij reuzeblij. Zorg ik ondertussen dat die blijheid niet teveel vat krijgt op mijn suikerwaarden ;-).
Heb jij zelf ook diabetes of ben je hiermee bekend in je omgeving en heb je nog tips of wil je je verhaal delen? Laat het gerust weten!
